Doğal seçilim, dış çevreye uyum sağlaması daha kolay olan organizmaların; uyum sağlaması kolay olmayanlara nazaran yaşama ve üreme yolu ile genlerinin devamlılığının sağlanması yolu ile işleyen bir süreçtir. Buna göre; dış çevre ile uyum geliştirmekten güçlük çeken organizmaların doğal yollarla popülasyon akışından tasfiyeleri sağlanmaktadır.
Charles Darwin’in evrim teorisi de bu doğal seçilim yoluyla yaşamın devamlılığı ya da yok olması sürecine dayanmaktadır. Bu süreçte hayatta kalma konusundaki uyumu başarılı olanların genleri gelecek nesillere aktarılır ve böylelikle her nesil, daha uyumlu birey ya da organizmalardan oluşur. Örneğin; karasal yaşamdan deniz yaşamına geçen memelilerde; arka bacaklarında körelme gerçekleşmiş hayvanların enerji verimliliği ve dinamizm açısından avantajlılığı diğerlerine nazaran daha yüksektir. Bu yüzden, evrimin ilerleyişi içinde yunus ve balinaların ataları deniz yaşamına adaptasyon sağladığında arka bacakları kısalarak yok olmuştur. Hatta bu arka bacakların bir kalıntısı olarak balinaların vücutlarında hiçbir işlevi bulunmayan kemik parçaları mevcuttur.
Doğal seçilim vasıtasıyla bir sonraki nesle aktarılabilecek olan tek şey, kalıtsal özelliklerdir. Bu da sonuç olarak tüm bu elverişli özelliklerin ilerleyen nesillerde daha yaygın bir biçimde rol almasına yardımcı olur. Dış çevreye uyum sağlayamayan, elverişssiz bireylerin kalıtsal özellikleri ise bu sayede popülasyondan elenir ve bu olumsuz durumun gelecek kuşaklara aktarılması da önlenmiş olur. Böylelikle popülasyonu sağlayanlar uyum sağlama konusunda başarıya ulaşmış bireyler tarafından oluşturulur. Doğal seçilim ise; popülasyon için yeteri kadar zaman verildiği takdirde adaptasyon, türleşme ya da uyumsal açılım gibi durumlarla sonuçlanabilmektedir.
Doğal seçilim doğrultusunda; tüm canlıların mevcut ortamda sahip oldukları sayıyı koruyacak oranların üzerinde üreme eğilimi gösterdikleri ve mutasyonlar vasıtası ile canlı popülasyonlarının hepsinin varyasyon gösterdikleri sonuçlarına varılmıştır.
